رژیم غذایی مناسب برای بیماران مبتلا به سرطان سینه
با مجله اینترنتی گلثمین در یک مطلب تازه از تغذیه و رژیم همراه باشید :
رژیم غذایی مناسب برای بیماران مبتلا به سرطان سینه
یکی از موارد مهم برای پیشگیری از عود مجدد بیماری سرطان پستان، نوع تغذیه است. نوع چربی مصرفی می‌تواند در بروز یا پیشگیری از سرطان پستان تأثیر چشمگیری داشته باشد.
محدودیت نوع و مقدار چربی در رژیم غذایی زنان مبتلا به سرطان پستان از نخستین مواردی است که بیماران باید به آن توجه داشته باشند. به عنوان مثال، کاهش مصرف اسیدهای چرب اشباع مانند گوشت قرمز و روغن‌های جامد حیوانی و همچنین حذف منابع اسیدهای چرب ترانس نظیر لبنیات پرچرب و روغن‌های هیدروژنه از مسائل مهم تغذیه در زنان مبتلا به سرطان پستان است. لبنیات مصرفی این بیماران نیز حتما باید از نوع پروبیوتیکی باشد تا از این طریق بتوان تعداد سلول‌های سیستم ایمنی و ضدالتهابی را جهت پیشگیری از عود مجدد بیماری افزایش داد.
از بین انواع ویتامین‌ها، ویتامین‌های D و E خاصیت آنتی‌اکسیدانی قوی داشته و التهاب و تشکیل سلول‌های بدخیم را در بدن مهار می‌کند. بنابراین، کنترل سطح ویتامین D در خون این بیماران توصیه می‌شود. همچنین افزایش مصرف پروتیین‌های گیاهی مانند لوبیا، نخود، عدس، میوه‌ها و سبزی به میزان 6 تا 8 واحد در طول روز در این بیماران نقش مهمی دارد. سبوس غلات به دلیل دارا بودن ویتامین‌های گروه B سبب افزایش انرژی در بدن و کاهش ضعف و سستی بعد از درمان در زنان مبتلا به سرطان پستان می‌شود.
مصرف لبنیات کم‌چرب، نان و برنج سبوس‌دار و فعالیت‌های بدنی روزانه جهت جلوگیری از افزایش وزن در این بیماران سبب افزایش طول عمر خواهد شد.
سرطان سینه
سرطان سینه یکی از شایع ترین سرطان‌ها در میان زنان ایرانی محسوب می‌شود و سالانه 7 هزار زن ایرانی به این سرطان مبتلا می‌شوند لذا با توجه به این‌که 70 درصد این بیماران بالای 5 سال عمر می‌کنند اکنون حدود 70 هزار زن مبتلا به این بیماری در کشور داریم و این آمار کمی نیست! بویژه آن‌که سن ابتلا به سرطان سینه در ایران 5 سال پایین‌تر از سطح جهانی است. در زمان حاضر به طور متوسط سن ابتلا به این بیماری در ایران بین 45 تا 55 سال است در حالی که این سن در کشورهای غربی بین 50 تا 60 سال است.
بیماری سرطان پستان مانند سایر بیماری‌های سرطان 4 مرحله اول تا چهارم دارد، مرحله اول آن کاملا قابل علاج قطعی است، مرحله دوم و سوم، مرحله کلینیکی است که بیمار باید تحت درمان‌های خاص و عمدتا جراحی و شیمی‌درمانی قرار گیرد؛ اما مرحله چهارم زمانی است که بیماری خیلی پیشرفت کرده است و کار زیادی برای آن نمی‌توان انجام داد.
منبع: seemorgh.com
