عکس – هلن کلر در کنار گراهام بل

هلن کلر، هنگامی که ۱۸ ماه بیشتر نداشت در اثر مبتلا به بیماری مننژیت، بینایی و شنوایی خود را از دست داد.

الکساندر گراهام بل با کلر هنگامی که ۶ سال داشت دیدار کرد و سپس یک معلم ۲۰ ساله به نام آن سالیوان را که در موسسه آموزش نابینایان پرکینز در بوستون فعالیت می‌کرد، برای آموزش او فرستاد.

سالیوان از مارس ۱۸۸۷ تا پایان عمر خود در اکتبر ۱۹۳۶، در کنار کلر ماند. او با فشار دادن علاماتی توسط انگشتان خود، به عنوان حروف، بر کف دست هلن با او ارتباط برقرار می‌کرد و از این راه کلمات را به او می‌آموخت.

کلر بعدها در موسسه پرکینز آموزش خط بریل را گذراند و در بوستون، دوره‌ آموزشی و تدریجی صحبت کردن را آغاز کرد. او همچنین لب‌خوانی از طریق لمس دهان و گلوی شخص صحبت کننده را فرا گرفت. هلن کلر در سال ۱۹۰۰ توسط کالج رادکلیف پذیرفته شد و بعد از فارغ‌التحصیلی  کار نگارش را آغاز کرد.

او علاوه بر کتاب «زندگی من»، ۱۱ کتاب و مقالات بی‌شماری در زمینه نابینایی، ناشنوایی، مسائل اجتماعی و حقوق زنان به رشته تحریر در آورده است.