سفر به روستاهای ییلاقی شمال (2)

سفر به مازندران در فصل بیداری طبیعت، بسیاردیدنی و غیر قابل وصف است. در هوای مطبوع بهار مازندران، پیاده‌روی در نم‌نم باران و در بستری از شکوفه‌ها و گلهای رنگارنگ و اتراق در زیر سقف‌های شیروانی، تجربه‌ای زیبا و جذاب است. بهار که از راه می‌آید، فصل سفر به مناطق ییلاقی هم از راه می‌رسد و اکنون که نخستین فصل سال کم‌کم به نیمه نزدیک می‌شود، باید عزم سفر کرد تا فرصت دیدار از زیبایی‌های ییلاقات مازندران در فصل بهار، از دست نرود.

روستاهای ییلاقی مازندران، علاوه بر سرسبزی، با داشتن چشم اندازهای بدیع یخچال‌ها، چمنزارها و جنگل‌های مرتفع جلگه‌ای، مجموعه‌ای بسیار زیبا از صدها بهشت کوچک و دیدنی است. برای دسترسی به این ییلاقات، هرچند جاده فیروزکوه کمی ‌طولانی‌تر است، اما به مراتب مسیر امن‌تری نسبت به جاده هراز است.

بهشت کوچکی بر فراز ابرها
روبه دریای مازندران، نزدیک خورشید، در میان مه، بر فراز ابر، زیر بال پرنده‌ها، عروسی زیبا، تن‌آسوده است!  

در «جنت رودبار» باغ‌های سرسبز و شکوفه‌های سفید درختان را دربرگرفته‌اند

در نزدیکی رامسر، از دوراهی جواهرده که پیش بروید، می‌رسید به جنگل‌های «دالخانی». در اینجا، حکمت سکوت مرموز جنگل را درخواهید یافت، سکوتی که آمیخته است با صدای نرم مارمولکی که می‌خزد و نسیمی که می‌وزد و بلبلی که می‌خواند.

حالا باید بازهم جلو بروید برای یافتن آنچه باید یافت و دیدن آنچه باید دید. می باید از محوطه وسیعی که محل گردهمایی چوب‌ِ تر و برگ سبز است، بیرون بزنید و راه را ادامه بدهید رو به بالا، بازهم بالا و بالاتر!اینجا، جنت رودبار است، یک رودبار دیگر، غیر از رودبار قصران و غیر از رودبار منجیل، اما به سرزمین «پلهم» معروف است. «پلهم» نام یک نوع گیاه است که در کنار جاده‌ها می‌روید؛ همان گیاهی که بوی بدی دارد، اما دوای درد «گزنه» است. گزنه اگر تو را بگزد، «پلهم» به درد جانت می‌خورد.    

 
غروب که می‌شود، گله‌های گاو از چرای روزانه به سوی روستا می‌آیند و روستا آماده می‌شود تا به سرعت در خواب شود. در خنکای شب که راه بروی، گستره وسیع‌تری از کهکشان راه شیری را می‌بینی و بوی تن گاوهایی به مشامت می‌رسد که خارج از طویله در کنار خانه‌‌ای از جنس خشت و چوب، آرمیده‌اند.

جاده‌ای که به سمت روستا می‌رود، رو به دره‌ای سرسبز دارد، دره‌ای که سمت راستش می‌شود تنکابن و سمت چپش می‌شود رامسر. دره چنان است که گویی پیاله‌ای است لبریز از مه و در این هنگام، تقدیم تو می‌شود تا سیراب شوی از شور و هیجان. پرچین‌های چوبی، باغ‌های سرسبز و شکوفه‌های سفید درختان را دربرگرفته‌اند و دروازه‌‌شان اغلب نیمه باز است؛ گویی که دعوتی است برای داخل شدن به بهشت کوچکی که فراتر از ابرهاست!

آلاشت؛ گشت و گذار در میان ابرها
آلاشت، یکی از روستاهای زیبای مازندران است که احتمالاً کمتر کسی به آن سفر می‌کند، اما این شهر زیبا، هم تاریخ دارد و هم طبیعت. در واقع، آلاشت پهنه‌ای سبز و مرتفع دارد که شما را در ارتفاعی بلند، مهمان ابر و آفتاب و جنگل می‌کند.

زندگی میان ابرها شاید یک تصویر و خیال رمانتیک باشد که برای بسیاری از شهری‌ها، حتی تصورش هم ناممکن است، اما در پهنه وسیع و کوهستانی مازندران، ییلاقات کوچک و بزرگی قرار دارند که این ابرهای سیال هر روز مهمان کوچه‌هایشان است. یکی از این ییلاقات مه‌آلودشمالی، آلاشت است؛ از توابع سوادکوه با قدمتی 300 ساله که در بیشتر ساعت‌های روز و ماه‌های سال، گذرگاه ابرهای پراکنده و مرطوب است. با گذر از جاده پرپیچ‌و‌خم و سرسبز آلاشت، به یک دوراهی می‌رسید که یکی از آنها به سمت امامزاده می‌رود و دیگری به روستاهای هلی چال و سواد رودبار.

آلاشت، یکی از روستاهای زیبای مازندران است

 روستای سواد رودبار که در زبان محلی به آن «ساتروآر» می‌گویند، از پایین محله و بالا محله تشکیل شده‌ که شغل اصلی ساکنان آن، دامپروری است. شاید انتخاب نام پارک جنگلی برای ییلاقی که وجود درختان انبوه، اولین ویژگی اقلیمی‌ آن است، انتخاب مناسبی نباشد، اما با این حال، دوراهی ورودی آلاشت به محدوده‌ای می‌رسد که به آن پارک جنگلی می‌گویند؛ منطقه‌ای بکر و آرام که بیشتر گردشگران، حداقل یک روز در آنجا اتراق می‌کنند.  

  روستای سواد رودبار که در زبان محلی به آن «ساتروآر» می‌گویند، از پایین محله و بالا محله تشکیل شده‌

در این جنگل انبوه به دلیل ارتفاع بالایی که دارد، همواره درختان در پوششی از مه فرو می‌روند و منظره‌ای بدیع و رویایی می‌آفرینند؛ نمایی که شاید تا به حال تنها در فیلم‌های تخیلی دیده باشید. بعد از آخرین خیابان بلند آلاشت که به مسجد امام‌حسین«ع» ختم می‌شود، پلکانی طولانی شما را به بالاترین نقطه آن می‌رساند که رصدخانه‌ای کوچک در آن بنا شده است؛ بنای گنبدی شکل کوچکی که شب‌ها می‌توانید از دریچه رو به بالای آن، آسمان را رصد کنید؛ البته به شرطی که اگر ابرها، شما و فضای بالا سرتان را احاطه نکرده باشند!

رو به جنگل در زیباترین ییلاق «هزار جریب»
تالش و دیلمان و اشکور؛ دوهزار و سه‌هزار و هزارجریب، از مناطق زیبای نوار شمالی کشورند که عموماً نه اقلیم پربارانِ دامنه‌های شمالی البرز را دارند، نه خشکی و بی‌آبی کویر مرکزی ایران را، اما اقلیم کوهستانی و ارتفاعات سرسبز هزارجریب، تلفیقی از این دو نوع آب‌وهوا است.

مسیر دسترسی به منطقه بسیار زیبای هزار جریب، از جنوب نکا شروع می‌شود و به سمت «استخرپشت» ادامه می‌یابد. «استخر پشت» همان محل خوش آب و هوا و کمتر شناخته‌ شده‌ای است که باید در آنجا اتراق کنیم.برای آغاز سفر، کافی است از کمربندی شهرستان نکا به سمت بهشهر حرکت کنید تا تابلویی بسیار بزرگ را ببینید که در سمت راست جاده، تقاطع ورودی به بخش هزارجریب را نشان می‌دهد. اوایل راه، سد گلورد در سمت چپ مسیر قرار دارد که باید پشت سر بگذاریم تا به چلمردی برسیم. اینجا، منطقه‌ای است با جنگل‌های انبوه که با دمی آسودن، انرژی تازه‌ای خواهید گرفت. از اینجا به بعد، هر چه به سمت «استخر پشت» جلو می‌رویم، هوای شرجی ارتفاعات، به هوایی لطیف و خنک تبدیل می‌شود. 

تالش و دیلمان و اشکور؛ دوهزار و سه‌هزار و هزارجریب، از مناطق زیبای نوار شمالی کشورند

 
حالا باید جاده را به سمت مسیر فرعی دیگری به نام منطقه بندبن و لایی، ادامه دهیم. این راه فرعی، فوق‌العاده خلوت است و فقط مردم محلی از آن استفاده می‌کنند و بهترین مسیر برای پیاده‌روی در جنگل است. در این نقطه، به رودخانه‌ای می‌رسیم که از سرشاخه‌های «نکارود» است. در اینجا، نوشیدن یک استکان چای هیزمی در کنار روستائیان، خستگی را از تن ما دور خواهد کرد. تا اینجا، 33 کیلومتر از مسیر جنگلی هزار جریب را طی کرده‌ایم و بعد از دقایقی، از دامنه‌های کوه مشرف به دریاچه، کلبه‌هایی را خواهیم دید که میزبان ما در «استخر پشت» خواهند بود. «استخر پشت»، دهکده‌ای بسیار آباد، زیبا و سرسبز واقع در شیب ملایم کنار دریاچه است که بیش از 130 خانوار در آن زندگی می‌کنند. یک طرف دهکده را دریاچه احاطه کرده و سه جهت دیگر را جنگل پوشانده است.   

 
برای اتراق در «استخر پشت»، نگرانی به خود راه ندهید که مردم مهمان‌نواز و خونگرم این دهکده، اتاق‌های تمیز با چشم‌انداز بسیار زیبایی را در اختیار شما خواهند گذاشت که لذت طبیعت‌گردی در این منطقه را به کام شما، شیرین‌تر و دلچسب‌تر خواهد کرد.    

 در مسیر «تجن» تا «سلیمان تنگه»
شالیزارهای چشم نواز، رودخانه پر آب و پر خروش تجن، جنگل‌های بکر و مه‌آلود، دهکده‌های زیبا، دره‌های رازآلود و جاده‌های پیچ در پیچ و مرتفع، بخشی از دیدنی‌های خیره کننده‌ای است که در پهنه شگفت‌انگیز «سلیمان تنگه» به چشم می‌آید.

در میان جاذبه‌های طبیعی مازندران و در آبادی‌های آن سوی «پل سفید»، جاده‌ای خوش منظر، ما را به یک دنیای شگفت‌انگیز، بکر و متفاوت از آنچه مردم از شمال ایران می‌شناسند، می‌رساند. جاده فیروزکوه را باید به سمت آمل طی کنید. نرسیده به پل سفید و نبش پمپ بنزین، جاده‌ای فرعی، ما را مستقیماً به مقصد اصلی‌مان می رساند. این جاده جنگلی زیبا و بکر را که پیش برویم، ناگهان در میان انبوهی از درختان سربه فلک کشیده، دریاچه‌ای زیبا رخ نشان می‌دهد.

اگر اهل ماهیگیری باشید، حتماً آوازه ماهی‌های سلیمان تنگه را شنیده‌اید؛ ماهیان لذیذی همچون زرد پر،کپور، فیتوفاگ، کولی، ماهی سفید رودخانه‌ای و قزل آلای رنگین کمان. ماهیگیری با قلاب، آن هم در منطقه‌ای آرام و جنگلی، تجربه خاطره‌انگیزی است.

  «سلیمان تنگه» دارای شالیزارهای چشم نواز، رودخانه پر آب و جنگل‌های بکر و مه‌آلود می باشد

برای رسیدن به سلیمان تنگه از مبدأ ساری، ابتدا باید به سمت منطقه «دودانگه» حرکت کرد. از ساری تا آنجا، 40 کیلومتر راه در پیش دارید. در این مسیر سراسر جنگلی، با رودخانه تجن و شالیزارهای سنتی همسفر خواهید بود. روستاهای متعددی سر راهتان هست که در دل تپه‌ها و ارتفاعات جنگلی خودنمایی می‌کنند. وجود همین روستاها، به این مسیر رونق خاصی بخشیده است.

منبع: روزنامه توریسم/ برترین ها