قبولی – لیسانسه ها – در آزمون تلویزیون

دوره های قبل: سروش صحت در تمام سریال هایش انتخاب های جالبی برای نقش های اصلی دارد و همین به برگ برنده کارهایش بدل می شود. دست روی بازیگران کمتر شناخته شده ای می گذارد و آنها را در سریالش به ستاره تبدیل می کند. مثلا در «ساختمان پزشکان» سراغ بهنام تشکر رفت؛ بازیگری تئاتری که در میان مخاطبان تلویزیونی شناخته شده نبود. در «پژمان» دست روی یک فوتبالیست گذاشت. پژمان جمشیدی را جلوی دور بین برد و سختی های کار با یک آماتور را پذیرفت. در «شمعدونی» باز هم گزینه جدیدی به میدان آورد؛ محمد نادری یک بازیگر تئاتری بود که تا به حال جلوی دوربین تلویزیون قرار نگرفته بود.

 

دوره های قبل: یکی از مهم ترین نکات جذابیت سریال های سروش صحت این است که بازیگرانش، کاملا جنس سریال را می شناسند. فرقی نمی کند بازیگر نقش اصلی یا فرعی، همه یک جورهایی از قالب همیشگی خارج می شوند و در قالب جدیدی که سریال برای شان مشخص می کند فرو می روند. برای همین هم بازیگرانی مثل بیژن بنفشه خواه یا سام درخشانی، در سریال های صحت، بازی کاملا متفاوتی با آنچه قبلا از آنها دیده ایم دارند. درباره جنس بازی گرفتن صحت از بازیگران در بخش کارگردانی صحبت می کنیم.

 

دوره های قبل: کاراکترهای سریال های سروش صحت، معمولا تعاریف خاصی دارند. در تمام این سریال ها شخصیت اصلی، یک مرد دست و پا چلفتی و بی دست و پاست که همیشه اجازه می دهد همه به جایش تصمیم بگیرند و حقش را ضایع کنند. در کنار این کاراکتر، کاراکترهای دیگری هستند که پررو و رند هستند و می خواهند از او سوءاستفاده کنند؛ دکتر نیما افشار «ساختمان پزشکان»، هوشنگ «شمعدونی» و خود شخصیت پژمان، دقیقا چنین ویژگی دارند و جالب اینجاست که معمولا مخاطبان ندای ذهن شان را هم می شنوند. نکته دیگر اینکه شخصیت های این سریال ها طوری طراحی شده اند که تا سالیان سال در ذهن ها باقی می مانند.

لیسانسه ها: حبیب سریال «لیسانسه ها» دقیقا طبق فرمول همیشگی سریال های صحت ساخته و پرداخته شده. او هم شخصیتی دست و پا چلفتی، ساده و تنهاست که همیشه در توهمات خودش سیر می کند. غیر از حبیب، سایر شخصیت ها هم یک جور فانتزی خاص خودشان را دارند. مثلا تعریف مستاجر، پدر، پدرزن و … به طور کامل به هم ریخته و نکته جالب اینجاست که اینجا ندای ذهن همه کاراکترها شنیده می شود.

 

فیلمنامه

دوره های قبل: سروش صحت و ایمان صفایی حالا دیگر یک تیم نویسندگی قوی را تشکیل داده اند. این دو نفر در «چک برگشتی» و «شمعدونی» به جنس خاصی از کمدی رسیدند. یک جور کمدی رئال در عین حال فانتزی. در واقع جنس فیلمنامه های صفایی و صحت نه به اندازه سریال های مهران مدیری، فانتزی عجیب و غریبی دارد و نه به اندازه سریال های رضا عطاران، رئال است. یک جورهایی در مرز میان فانتزی و رئال قرار دارد و شاید به همین دلیل است که پذیرش آن برای مخاطبان، ساده تر می شود. این جنس فیلمنامه با کاراکترهای جذابی که داخل آن وجود دارد به امضای این دو نفر تبدیل شده.

دوره های قبل: بخشی از جذابیت های سریال های صحت به چیدمان متفاوت و روابط عجیب میان آدم ها کنار هم بر می گردد. مثلا در سریال «شمعدونی» انتخاب محمد نادری با 37 سال سن برای نقش پدر یک خانواده پر جمعیت هم از آن اتفاق های عجیب بود. خودش می گفت وقتی همه او را در واقعیت می بینند، باورشان نمی شود چنین سنی داشته باشد.

لیسانسه ها: یکی از نکته های جالب «لیسانسه ها» فانتزی جالبی است که میان پدران و پسران وجود دارد. مثلا کاظم سیاحتی، برای نقش پدر امیر کاظمی انتخاب شده در حالی که این دو نفر فقط 12 سال با هم فاصله دارند. بیژن بنفشه خواه فقط دو سال از امیرحسین رستمی بزرگ تر است و در این سریال نقش پدرزن او را بازی می کند. افشین سنگ چاپ که در این سریال نقش پدر امیرحسین رستمی را دارد، در واقعیت فقط هفت سال از او بزرگ تر است. جالب اینجاست که آنقدر بازی ها کنار هم خوب چفت شده اند که اصلا این سن ها و روابط توی ذوق نمی زند و هیچ کس برایش سوال نمی شود که چرا اینها اینطوری انتخاب شده اند.

کارگردانی

دوره های قبل: همین که بازیگرانس ریال های سروش صحت برای بازی شان تعریف جدیدی دارند و نقش های قبلی و همیشگی شان را وارد سریال نمی کنند، نشان از کنترل فراوان صحت روی بازی ها و هدایت درست او دارد. صحت، فیلمنامه را خیلی درست در کارش پیاده می کند. حالا فرقی نمی کند فیلمنامه سریال مثل زمان «ساختمان پزشکان» و «پژمان» توسط پیمان قاسمخانی نوشته شده یا خودش و ایمان صفایی آن را خلق کرده باشند؛ به هر نحوی سعی می کند ماحصل کارش طوری از آب دربیاید که مخاطب با فضای ایجاد شده در فیلمنامه درگیر شود.

لیسانسه ها: در سریال «لیسانسه ها» همه چیز درست سر جای خودش قرار گرفته. فیلمنامه به درستی در سریال پیاده شده و کمدی یکدستی در کل کار جریان دارد اما همین سطح کمدی هم به نحوی است که مخاطب را خسته نمی کند. صحت طوری سریالش را کارگردانی کرده که در عین فانتزی بودن، اغراق شده و بی منطق نیست. به اندازه انتقاد می کند، به اندازه احساسی است و به اندازه با کمدی اش مخاطب را می خنداند.