نظم و انضباط برای کودکان

نظرات درباره روش های انضباط کودک از فردی به فرد دیگر متفاوت است. انضباط کلیدی برای موفقیت در هر سنی و در هر زمینه ای است. اما این امر در کودکان بیش از حد مهم است.

فرآیند انضباط کودک باید از سن خیلی پایین شروع شود. کودک خردسال مانند خاک رس نرم است که می توان به هرشکلی با توجه به نوع تربیت والدین خود در بیاید. به عنوان پدر و مادر، در ما یک مسئولیت نهفته است که شکل درست و کاملی را برای ذهن کودک خود طراحی کنیم.

روش انضباط ممکن است برای هر کودک یا در هر آداب و رسوم خانوادگی متفاوت باشد. اما نظم و انضباط برای پرورش ارزش ها، رفتار درست و یک شخصیت کامل برای هر کودکی مورد نیاز است.

جای تعجب نیست که گفته می شود که یک کودک منظم آینه رفتار پدر و مادرش است. در زیر لیست روش های انضباط که توسط والدین در سراسر جهان استفاده می شود، آورده ایم.

فنون انضباط

همانطور که قبلا اشاره شد، نوع انضباط در هر آداب و رسوم و شیوه تربیت پدر و مادر متفاوت است. به عنوان والدین، یک گرایش طبیعی برای اتخاذ انضباط وجود دارد.

اما گاهی اوقات فرزندان پس از اینکه خود پدر و مادر میشوند روشی کاملا مخالف با روش پدر و مادر خود راترجیح می دهند. در ادامه انواع روش های مرجع اعمال نظم و انضباط گفته شده است.
تنبیه فیزیکی

این یکی از شایع ترین روش های انضباط است که توسط والدین در نسل های مختلف مورد استفاده قرار می گرفته است. اما اختلاف نظرهای عمومی در زمان حاضر در این باره وجود دارد.

روانشناسان کودک می گویند که تنبیه فیزیکی ممکن است در دراز مدت اثرات جسمی و روانی در کودک ایجاد کند. به طور سنتی تنبیه کردن جسمی به عنوان بهترین روش نظم و انضباط در نظر گرفته می شده است.

در اینجا فرض بر این است که کودک به راحتی می تواند به یاد درد که هنگام سوء رفتار خود در اثر تنبیه داشته است بیفتد و این کمک خواهد کرد که از اشتباه مشابه در آینده خودداری کند اما امروزه این نظر به صورت کامل رد شده است.
آموزش سکوت

گاهی اوقات، روش این است که برای متوجه کردن کودک تماس و محبت خود را از کودک قطع کنید. کودک هر بار که به انزوا و سکوت برود این را درک می کند که رفتاری اشتباه داشته است.

کودک به طور کلی آرزو دارد که عشق و محبت مداوم را از پدر و مادر و یا سرپرست خود دریافت کند. محرومیت ناگهانی از ارتباطات شاید باعث شود که کودک اشتباه خود را درک کند.

گرچه به طور کلی روانشناسان کودک میگویند که این روش ممکن است برخی اثرات بلند مدت در ذهن کودک ایجاد نماید و کودک در بزرگسالی در حفظ روابط صمیمی با افراد دیگر دچار مشکل خواهد شد.
تشویق مثبت

برای برجسته کردن رفتارهای مثبت کودک به طور مکرر کودک را تشویق کنید و گاهی به او هدیه بدهید. کودک که پاسخ مثبت را از پدر و مادر خود دریافت می کند، به احتمال زیاد سعی می کند که رفتارهای خود را به سوی یک کودک نمونه ببرد.

در اینجا باید بسیار مراقبت کرد که کودک تبدیل به یک فرد مادی گرا نشود و بایستی برای برخورد با سوء رفتارهای او باید طور خصوصی در مورد چگونگی رفتارش صحبت کرد.

زمان استراحت

این روش شامل سلب کودک از تماشای تلویزیون، بازی کردن با کامپیوتر، خوردن شام با خانواده و غیره در زمانی که کودک رفتار اشتباهی داشته است.

او ممکن است یک توضیح کوتاه در مورد اشتباه خود بدهد و پس از آن به انزوا برود. با این حال والدین باید اطمینان حاصل کنند که کودک از این موضوع دچار ترس و وحشت نشده باشد.

والدین بایستی زمان این تنبیه را در صورتی که کودک به آن پاسخ مثبت نشان میدهد را کاهش دهند.
امتیازات حیاتی را به خاطر داشته باشید

من می دانم که این مقاله بدون اشاره به نکات و روش هایی که برای ایجاد یک رابطه سالم بین والدین و کودک لازم است، پایان نمی پذیرد. در اینجا نکاتی که والدین باید به خاطر داشته باشند را می گویم.

•هرگز سر فرزندان خود فریاد نزنید. این ممکن است به طور همیشگی ارتباط شما را با فرزندتان از بین ببرد و همچنین باعث ایجاد رفتارهای نادرست در کودک شما بشود. والدین باید مودب و محکم با کودکان خود صحبت کنند.

•هیچگاه ایجاد گرسنگی را به عنوان بخشی از روش انضباطی قرار ندهید.

•هرگاه که با فرزند خود درباره سوء رفتارش صحبت می کنید اطمینان حاصل کنید که به یک راه حل نیز برای رفتارش اشاره می کنید.

•مراقب تبعیض بین کودکان در حالی که تلاش می کنید به آنها نظم و انضباط بیاموزید باشید.

•ضروری است که پدر و مادر بر سر انتخاب اقدامات انضباطی با یکدیگر موافق باشند.

اگر پدر یا مادر آشکارا مخالفت خود را با روش انضباطی نشان دهد، مشخصا کودک از این وضعیت بهره ای نخواهد برد.

والدین باید منطبق بر ماهیت روش انضباطی توسط خودشان رفتار کنند. در صورتی که یک کودک سوء رفتار از خود نشان می دهد باید بلافاصله اصلاح شود و همواره بهترین و اولین روش صحبت کردن با کودک و آگاه کردن او است.

اگر کودک را ناآگاه فرض کنید مدت بیشتری زمان لازم خواهد داشت تا به آگاهی و تربیت کامل برسد. کودکان آگاهی و شعور کافی را دارند اگر آن را هرچه زودتر بیدار کنید.