شعر نام خدا – حسن مصطفایی دهنوی

« نام خدا »
با نـام خـداي فـرد ممتاز
اين نامه به ذكـر آن كنـم باز
نامـش به زبـان هـر نفـر بود
نيـكو صـفتـش نـمود ابـراز
در مـحضـر عـالمـان كـه ديـدم
صـحبـت زِخـدا ،كنـن سـرآغـاز
دانـشـور هـر زمـان دنيــا
با نـام خـداش بوده دمـسـاز
آن زاهـد با خـدا زِ دل گفـت
دل شد دَم عـشق حـق به مقراض1
آن سـوز درون هـر غـريـبي
ازفيـض خـداسـت،گشتـه فيـاض2
من هم زِ دل اين نـدا شنيـدم
دل خـواند نـداي حق ، به آواز
هـركـس به خـدا ببستـه دل را
بي عـُجب و تكبر است و بي ناز
دل بسته ي بر خدا حسن گفت
دل نزد خـدا اسـت ، محـرم راز
٭٭٭
1- قيچي 2- فیض رساننده