شعر علی در سوگ ـ حبیب رضائی رازلیقی

‍ ( علی (ع) در سوگ )

مونس و غمخوارِ علی ، شمعِ فروزانِ علـی
شاخه یِ طوبایِ علی ، سروِ خرامانِ علی

ای گلِ پرپر شده ام ، همرهِ من بنتِ نَبی
صورتِ نیلی یِ تو شـد ، قاتلِ پنهـان علـی

تَرک مکن زود مرا ، خسته اَگر زِین سفَری
بی تو دلم درد شوَد ، رفت زِ تن جانِ علی

آتشِ سوزان چه سان ، سُرخ کُند میخ به در
داغ به زخمَت که زَند ، سوخته بنیانِ علی

تا به دمِ مرگ نشد ، حرف زِ سیلی بِزَنـی
پیکرِ مجروحِ تو شد ، فدیه و تاوانِ علـی

کشته یِ مسمار چرا ، رنجِ علی کُشت تو را
بعدِ تو دیدنـی شوَد ، حالِ پریشـانِ علـی

سخت بوَد فاطمه ام ، خاک کنم جسمِ تو را
تا دم ِ مرگم نَشـوَد ، چاره و درمانِ علـی

سر به گریبان کند ، زینبِ خونیـن جگـرَم
اشک به چشمِ حَسَنین ، گشته چـو بارانِ علـی

می فِشُرد بغض گلو ، راه نفس بسته شود
خانه یِ بی فاطمه هم ، محبس و زندانِ علی

شهر نبی پُر زِ ستم ، مهدِ شـرَر کانِ جفا
گوشِ کسی نشنوَدَش ، ناله و افغانِ علی

مثلِ تو مظلوم نشد ، بر که شکایت بِبـرَم
ای در و دیـوار بِگَـو ، دردِ فراوانِ علـی

گوهرِ بی مثلِ مرا ، خـاک مـُدارا بِنمــا
امِّ اَبیهـا لقَبــش ، رفته زِ دستـانِ علـی

دید ( حبیبـت ) کرَمت ، عاشق شیدای تو شد
با ورَقی شعر شوَد . دست به دامانِ علی

حبیب رضائی رازلیقی