همه چیز درباره الله

کلمه الله

الله یکى از نامهاى خداست. نامگذارى‏ هائى که براى افراد و یا اشیاء مى‏ کنند گاهى از نوع علامت است و گاهى از نوع وصف.

در قسم اول گرچه اسماء خودشان داراى معانى هستند ولى معناى آنها منظور نظر نگردیده; بلکه تنها براى تشخیص و بازشناسى این اسم گذاشته شده است و لذا حکم یک علامت را بیشتر ندارد. چه بسا در اینگونه موارد معناى نام علاوه بر اینکه حکایتگر اوصاف صاحب نام نیست، ممکن است ضد آن هم باشد مثل آنکه نام غلامان سیاه را کافور مى ‏نهادند! (بر عکس نهند نام زنگى کافور)

در قسم دوم نام، حکایتگر شانى از شئون صاحب نام است و صفتى از صفات او را بیان مى ‏کند.

پروردگار متعال نامى که صرفا جنبه علامت داشته باشد، ندارد و تمام نامهاى او، نمایانگر حقیقتى از حقایق ذات مقدس او است.

در قرآن کریم در حدود صد اسم براى خداوند آمده است که در واقع صد صفت است که نمونه آنها را در همین سوره ملاحظه مى ‏نمائید:الله،رحمن، رحیم، مالک یوم الدین، ولى هیچکدام جامعیتى را که این نام دارد، ندارند; چون آنها هر کدام یکى از کمالات او را نشان مى ‏دهند ولى این نام، نمایانگر ذات مستجمع جمع صفات کمالیه است.

کلمه الله در اصل الاله بوده است و همزه بخاطر کثرت استعمال حذف گردیده است.

درباره ریشه لغت الله چند نظر وجود دارد بعضى گفته‏ اند این کلمه از اله مشتق است و بعضى دیگر گفته‏ اند که از وله گرفته شده است و اله فعال بمعناى مفعول است مانند کتاب بمعناى مکتوب.

اگر از اله مشتق شده باشد یعنى ذات شایسته پرستش که کامل از جمیع جهات است. چون موجودى که خودش مخلوق دیگرى است و یا داراى نقص است; شایسته پرستش نخواهد بود، پس همینکه گفته مى‏ شود الاله یعنى آن ذاتى که بگونه ‏ایست که او را باید پرستش کرد و قهرا این معانى در این کلمه نهفته است، ذات مستجمع جمیع کمالیه و مبرا از هر گونه سلب و نقص.

و اگر از وله مشتق شده باشد، وله یعنى تحیر، واله یعنى حیران و یا بمعنى عاشق و شیدا است و از این جهت‏ خداوند را الله گفته‏ اند که عقل‏ ها در مقابل ذات مقدسش حیران و یا متوجه و عاشق او و پناهنده به اویند.

سیبویه، از ائمه علماى صرف و نحو ادبیات عرب است و در اواخر قرن دوم و اوائل قرن سوم هجرى زندگى مى‏ کرده است. وى که در فن خودش نبوغ داشته و کتابش را که با الکتاب معروف است در این فن نظیر منطق ارسطو در منطق و مجسطى بطلمیوس در علم هیئت، شمرده ‏اند و سخنش در ادب عربى سند محسوب مى‏ گردد و از طرفداران این نظر است که ریشه کلمه الله «وله‏» به معناى حیرت در مقابل عظمت و یا وله و عشق است:

مثنوى مولوى نظر او را نقل کرده و مى‏ گوید.

معنى الله گفت آن سیبویه یولهون فى الحوائج هم لدیه

گفت الهنا فى حوائجنا الیک و التمسناها و جدناها لدیک

مولوى آن حالتى را یاد آورى مى ‏کند که انسان دردى پیدا کرده و بیچاره گشته و بى‏ اختیار بسوى نقطه ‏اى روى مى ‏آورد وپناهنده مى‏ شود، او «الله‏» است!!

صد هزاران عاقل اندر وقت درد جمله نالان پیش آن دیان فرد

بلکه جمله ماهیان در موجها جمله پرندگان در اوجها

بلکه جمله موجها بازیکنان ذوق و شوقش را عیان‏اندر عیان ⁽¹⁾

تنها انسانها نیستند که در وقت نیاز بسوى او روى مى ‏آورند; ماهى‏ هاى دریا در میان امواج و پرندگان در اوج آسمانها; بلکه همان موج‏هاى بیجان هم نالان در پیش الله هستند!!

و احتمال قوى دارد که اله و وله دو لهجه از یک لغت‏ باشد، یعنى اول وله بوده و بعد آنرا بصورت اله استعمال کرده‏ اند; و وقتى آنرا بصورت اله تلفظ نمودند معنى پرستش هم پیدا کرده است; بنابراین معنى الله چنین مى‏ شود: آن ذاتى که همه موجودات; ناآگاهانه واله او هستند و او تنها حقیقتى است که شایستگى پرستش دارد.

ترجمه الله

مى ‏توان گفت که در فارسى لغتى مترادف کلمه الله که بشود جاى آن گذارد نداریم، و هیچکدام رساننده تمام معنى الله نیستند. زیرا اگر بجاى الله «خدا» بگذاریم رسا نخواهد بود، چون خدا مخفف «خودآى‏» است و رساننده تعبیرى است که فیلسوفان مى‏ کنند، یعنى «واجب الوجود» و یا شاید به کلمه غنى که در قرآن آمده است نزدیک‏تر باشد تا به الله. و اگر خداوند استعمال شود باز رسا نخواهد بود زیرا خداوند یعنى صاحب، و اگر چه الله خداوند هم هست ولى مرادف با خداوند نیت; خداوند یک شان از شئون الله است.

پی‏نوشت:

1- مثنوى چاپ کلاله خاور ص 34 بیت 37

خیریه سلام | موسسه حامیان سلامت کودکان