نقد و بررسی فیلم هفت دلاور ( The Magnificent Seven )

« هفت دلاور » اثری پر ستاره بود که در سال 1960 به نمایش درآمد و بازیگران شناخته شده ای نظیر یول برینر، استیو مک کوئین، چارلز برانسون ، جیمز کابرن و بسیاری دیگر در آن به ایفای نقش پرداختند. این فیلم علی رغم تبلیغات وسیعی که بر روی آن انجام شد در خودِ ایالات متحده مورد استقبال چندانی قرار نگرفت اما فروش جهانی موفقی را تجربه کرد که سبب شد دنباله ای بی سر و ته هم از آن ساخته شود که به نظر نمی رسد حالا پس از گذشت سالها، کسی آن را به خاطر سپرده باشد. خودِ فیلم « هفت دلاور » نیز بازسازی یکی از شاهکارهای تاریخ سینما به نام « هفت سامورایی » به کارگردانی آکیرا کوروساوا محسوب می شود که یکی از بهترین های تاریخ سینماست.

اما ساخت یک بازسازی از وسترن « هفت دلاور » آن هم در شرایطی که دیگر کمتر و حال و هوای جوانمردی و رشادت با تعاریف کلاسیکش در سینما خریدار دارد، یکی از تصمیمات غیرمنتظره ای بود که بهرحال سازندگان بر آن پافشاری کردند و حالا نسخه بازسازیِ « هفت دلاور » روانه سینما شده و امید دارد که بتواند در سیل بازسازی های سینمایی، سهمی از موفقیت داشته باشد.  

داستان فیلم در دوران کوتاهی پس از پایان جنگ های داخلی آمریکا رخ می دهد و داستان شهری مرزی به نام رز کریک را روایت می کند که در آن یک سرمایه دار طمع کار به نام بارتولمو ( پیتر سارسگارد ) می خواهد هرطور که شده از این شهر بهره برداری صنعتی انجام دهد. در این وضعیت، هفت هفت تیرکش یاغی که هرکدام از آنها از یک نژاد و اقلیت هستند، تصمیم می گیرند به اهالی این شهر برای مقابله با افراد بارتولمو کمک کنند و رهبری این گروه نیز برعهده هفت تیرکش سیاهپوستی به نام چیسلم ( دنزل واشنگتن ) می باشد اما…

« هفت دلاور » جدید تفاوت های بسیار زیادی با نسخه کلاسیک دارد که آن را می توان مستقیماً الهام گرفته از ساز و کار جدید سینما برشمرد. در نسخه قدیمی تم اصلی داستان درباره زنده شدن روح جوانمردی و دفاع از انسانیت توسط مردان هفت تیرکش بود؛ تمی که تقریباً در تمامی آثار وسترن کلاسیک قابل مشاهده بود و در این فیلم نسبت به از دست رفتن آن روحیات هشدار داده می شد. اما پیام اصلی نسخه جدید را می توان در نحوه چینش هفت دلاور در کنار هم جستجو کرد که هر کدام از آنها از اقلیت های مختلف جامعه هستند و هیچکدام شبیه به یکدیگر نیستند.

در قسمت جدید، در میان هفت دلاور یک سیاهپوست، یک کره ای ، یک مکزیکی و یک سرخپوست هم دیده می شوند که علی رغم تفاوت های بنیادینی که از لحاظ فرم زندگی و فکری با یکدیگر دارند، تصمیم می گیرند متحد شوند و علیه یک سرمایه دار ظالم که می خواهد به همه چیز و همه کس مسلط شود و همه چیز را صنعتی کند ایستادگی کنند. این چینش متاثر از وضعیت این روزهای ایالات متحده است که در آن اقلیت های مختلف فاصله های زیادی نسبت به عامه مردم پیدا کرده اند و همین فاصله سبب شده تا خشونت های مختلف هرازگاهی در میانشان شعله ور شود. « هفت دلاور » اینبار داستان رشادتش را با متحد کردن اقلیت ها و ایستادگی در برابر یک سرمایه دار مطرح می کند تا یک تلنگر برای تماشاگرانی محسوب شود که این روزها کشورشان را غیرمتحد تر از هر زمان دیگری می بینند.

اما چنانچه از پیامهای اخلاقی فیلم صرف نظر کنیم، باید گفت که « هفت دلاور » جدید دستاورد جدید و ارزشمندی برای ژانر وسترن به همراه ندارد و بیشتر شبیه به یک اکشن بی مغز است که البته ارزش های فنی اش از جمله قاب بندی های تماشایی، قابل ستایش است. « هفت دلاور » علی رغم اینکه چهره های مشهوری را به عنوان بازیگر در فیلم بکار گرفته، اما در بخش شخصیت پردازی به بلوغ نمی رسد و اینبار هفت یاغی داستان به مراتب مجهول تر از همکارانشان در نیم قرن گذشته هستند.

فیلم جدید اگرچه از لحاظ زمانی تفاوتی با نسخه کلاسیک ندارد، اما از زمان طولانی 2 ساعته اش برای پرداخت بیشتر قهرمانان بی نام و نشان که هرکدام داستانهایی برای روایت دارند، استفاده نمی کند. در بخش هایی از فیلم می توان مشاهده کرد که این افراد از گذشته صحبت به میان می آورند و در حال تکامل انگیزه هایشان برای قرارگیری در موقعیت جدیدشان هستند، اما فیلم این توضیحات را در حد اشاره باقی می گذارد تا تماشاگر خیلی اهمیتی به جزئیات زندگی افراد ندهد و درگیر تیراندازی و سکانس های اکشن شود که اگرچه عالی و هیجان انگیز نیستند، اما به مانند بسیاری از آثار فوکوآ سرگرم کننده می باشند.

شاید عاملی که باعث می شود تا این وسترن پرستاره برای تماشاگر جذابیت هایی پیدا کند، ستارگانی باشد که درفیلم ایفای نقش کرده اند. دنزل واشنگتن که یار قدیمی فوکوآ در آثارش به شمار می رود، اینبار نیز قهرمان اصلی داستان است و بازی سفت و محکمی در نقش هفت تیرکشی که می خواهد همه چیز را دوباره بسازد ارائه کرده است. در کنار او، کریس پرات حالا دیگر ستاره شده حضور دارد که گاهاً حال و هوایی کمیک به ماجرا می بخشد و در این راه نیز تا حدودی موفق است. اتان هاوک هم در نقش سرباز جنگ داخلی آمریکا که اصولاً پرداختی متوجه او نشده، بازی قابل قبولی ارائه داده است. در این میان ستاره بین المللی سینمای کره یعنی بیونگ – هون لی نیز حضور دارد که اصولاً خیلی تاثیری در روند داستان ندارد و حضور او در جریان فیلم بیشتر به دلیل همان اتحاد اقلیت شکل گرفته است.

« هفت دلاور » آنتوان فوکوآ دستاورد جدیدی در مقایسه با نسخه کلاسیک ندارد و در مجموع اثر ساده تری محسوب می شود که پیامهای اجتماعی و سیاسی اش را به وضوح به صورت مخاطب شلیک می کند و اعتقادی به گنجاندن آن در لایه های پنهان فیلمنامه نداشته است. « هفت دلاور » نسخه 1960 اثر به مراتب ضعیف شده تری از « هفت سامورایی » محسوب می شد و حالا باید گفت نسخه سال 2016 نیز چندین مرحله افت را نسبت به نسخه سال 1960 تجربه کرده است. « هفت دلاور » جدید سرگرم کننده است و مخاطب را خسته نمی کند اما در عین حال شخصیت های سردرگمی دارد که باعث می شود حتی پس از نجات دادن شهر، هیچکس یادی از این هفت تیرکش ها نکند و آنها را به دست فراموشی بسپارد.

منتقد : میثم کریمی

هفت دلاور : The Magnificent Seven

کارگردان : Antoine Fuqua

نویسنده : Richard Wenk ، Nic Pizzolatto

بازیگران :

Denzel Washington… Chisolm

Chris Pratt … Josh Faraday

Ethan Hawke … Goodnight Robicheaux

Byung-hun Lee … Billy Rocks

رده سنی : PG-13 ( مناسب برای افراد بالای 13 سال)

ژانر : اکشن      

زمان : 132 دقیقه