شعر اهل خرد – حسن مصطفایی دهنوی

« اهل خرد »
جمعي از اهل خرد، آمده اند منزل ما
رنجه كردند قدم ،جانب اين منزل ما
ميهمانان بزرگي ، بنشستن به ادب
به ادب، حل بنمودند همه مشكل ما
صحبت معرفت معنوي ، آمد به ميان
معرفت ياد بدادند ، به چشم و دل ما
معرفتهـا كه نـمودند ، بـديدند همه
ياد بگرفت ، نفـر آخري و اول ما
گفتن از آدم اول،كه خدا ساخت زِ گِل
سيرت آدم اول بُوَد ، اندر گِل ما
صحبت ازحكمت حق بود وهمان فيض الله
از همان صحبتشان ،زنده تر آمد دل ما
صحبت از فيض الله ،كه بيامد به ميان
ديو و دد رفت،ازآن راه وهمين جنگل ما
آري آري ، زِخدا هركه بگويد سخني
قابل آيد به بَرش ،صحبت نا قابل ما
بي تفضّل زِ خدا،حاصل ما بي ثمر است
با تفضّل زِ خدا ، با ثمرس حاصل ما
حسن از فيض الله،چه سخن مي گويي
لايق گفتن آن نيست ، زبان و دل ما
٭٭٭